ANTONI GORECKI


Antoni Gorecki herbu Dołęga (ur. 1787 w Wilnie, zm. 18 września 1861 w Paryżu) – polski poeta, satyryk i bajkopisarz, powstaniec listopadowy i uczestnik wojen napoleońskich.

Pochodził z rodziny szlacheckiej pieczętującej się herbem Dołęga. Był synem Walentego i Anny z Reuttów. W latach 1802-1805 kształcił się na wydziale literatury Uniwersytetu Wileńskiego. W czasie studiów poznał się i zaprzyjaźnił się z Lelewelem.

Przekradł się do Księstwa Warszawskiego i zaciągnął do polskiego wojska. W latach 1809-1812 brał udział w kampaniach napoleońskich, a w latach 1815-1818 wiele podróżował. W roku 1830 uczestniczył w powstaniu listopadowym, udział w którym zakończył w randze pułkownika.

Publikował wiele swoich wierszy i bajek w czasopismach, także u swoich przyjaciół, Bruno Kicińskiego czy też w "Wiadomościach Brukowych". Był członkiem Towarzystwa Szubrawców.

Na emigracji od 1834 roku. Osiadł w Paryżu gdzie przyjaźnił się z Mickiewiczem, a jego syn Tadeusz ożenił się z Marią, córką Mickiewicza. Był pod wpływem Towiańskiego, później stając się jego zaciekłym wrogiem. Wydał 11 tomików wierszy i bajek.

Napisał m.in.: "Krakowiaki ofiarowane Polkom" (1816), "Poezje Litwina", "Bajki i poezje nowe". Autor Hymnu do Boga o zachowanie wolności – obecnie zwrotek do pieśni "Boże, coś Polskę".

Mickiewicz włączył jego bajkę Djabeł i zboże do III części Dziadów.

Zmarł w Paryżu i został pochowany na cmentarzu Montmorency w Paryżu


Źródło: Wikipedia